اسیربلاها وکشتۀاشک‌ها
ادعیه و زیارات، مَرکب عروج هستند و انسان را در مسیری که قرآن نشان می‌دهد، همراهی می‌کنند. از مهم‌ترین زیارت‌ها، زیارت اربعین امام حسین(علیه‌السلام) است که در منابع معتبر شیعه، از امام صادق(علیه‌السلام) روایت شده و خواندن آن در روز اربعین، از نشانه‌های مؤمن معرفی شده است. در این زیارت می‌خوانیم: «السَّلَامُ عَلَى أسِيرِ الكُرُبَاتِ وَ قَتِيلِ العَبَرَاتِ»؛ سلام بر اسیر بلاها و کشتۀ اشکها.
اما برای امام معصوم، اسارت در بلا و سختی، چه معنایی دارد؟ او در بلندای هستی سیر می‌کند و فشارهای ناسوتی هرگز نمی‌تواند او را اسیر کند؛ پس منظور از اسارت در بلا چیست؟ هم‌چنین کدام اشکها قاتل امام(علیه‌السلام) هستند؟ آن هم نه اشک‌های معمولی؛ بلکه «عبرات»؛ یعنی اشک‌هایی که از شدت سوز درونی، بی‌صدا و بی‌اختیار مانند سیل جاری می‌شوند.
برای پاسخ باید ده‌ها هزار نامه‌ای را به یاد آوریم که از کوفه برای امام فرستاده شد. دعوت‌نامه‌هایی پر از الفاظ زیبا که از محبت وصف‌ناپذیر کوفیان به امام زمانشان حکایت می‌کرد. اما تنها گذاشتن امام در کربلا نشان داد که محبت آن‌ها اصلاً اصولی نبود. عواطفشان در هنگام نیاز، آن‌ها را در همراهی امامشان یاری نکرد. اما چرا؟
کوفیان، مردمی احساساتی بودند و امام را به عنوان تنها مسیر عروج و کمال نمی‌شناختند. فقط می‌دانستند امام نوۀ پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و انسان خوبی است که هیچ‌کس به قدر او لایق خلافت بر مسلمانان نیست؛ پس می‌خواستند به امیال دنیوی و هواهای نفسانی‌شان نیز توجه کند و از دست ظلم یزید راحتشان نماید.
برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر
نظرات کاربران
